Ξάπλωσε στο χορτάρι της πλαγιάς και κοίταξε ανάποδα την πόλη. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του αλλάζοντας την όρασή του, δίνοντας στα κτήρια μορφή μαγειρικών σκευών, φτιαγμένα από υδράργυρο. Ψήλωναν και λικνιζόντουσαν κάτω από τον ζεστό. "Άραγε να μικραίνουν με τον κρύο; Περίεργη η πόλη κι ο υδράργυρος δηλητηριώδης. Γι' αυτό δε βλέπεις ανοιχτά παράθυρα κι ανθρώπους στα μπαλκόνια. Φοβούνται να αγγίξουν τους τοίχους της ζωής τους."
Ανασηκώθηκε γυρίζοντας προς τη λίμνη. "Αυτή δε φοβάται τίποτα, δε σταματάει να χορεύει... τουλάχιστον μέχρι να ξεραθεί."
"Τι κάνεις, μικρέ; Κοιτάς την επιφάνεια να βρεις το ουσιαστικό;"
"Το βρήκα το ουσιαστικό."
"Και;"
"Ψάχνω το επίθετο."
Ανασηκώθηκε γυρίζοντας προς τη λίμνη. "Αυτή δε φοβάται τίποτα, δε σταματάει να χορεύει... τουλάχιστον μέχρι να ξεραθεί."
"Τι κάνεις, μικρέ; Κοιτάς την επιφάνεια να βρεις το ουσιαστικό;"
"Το βρήκα το ουσιαστικό."
"Και;"
"Ψάχνω το επίθετο."
7 σχόλια:
το ανώνυμο επίθετο...
(αν και της μοδας ειναι τα επωνυμα κατηγορουμενα λολ)
Μ'αρέσει η οπτική της πλαγιάς. Αλλά όχι άλλα επίθετα. Ο αγαπημένος Celan τα κατάργησε στο έργο του. Που αν δεν έχεις διαβάσει στο συνιστώ. Ολόψυχα και όχι δασκαλίστικα.
Ναρίτα, χεχε, καλό.
niemandrose, το είχα διαβάσει στο Blog σου ότι είναι ο αγαπημένος σου. Ευχαριστώ πολύ! Θα το κοιτάξω.
Γιατί νομίζω ότι είδα το επίθετο στο κείμενο;
Χμμ, για πες, για πες μπας και το δω κι εγώ.
εγω παλι μ αυτο το template ψαχνω τον κερσορα
Χαχαχα, όλοι κάτι ψάχνουν τελικά...
Δημοσίευση σχολίου