2 Δεκεμβρίου 2007

Γραφοπηγαίνοντας

ακούω το χώμα να αποχωρίζεται το φλοιό
μυρωδάτο πλησιάζει
έξω από το παράθυρό μου
σχηματίζει σκαλοπάτια σε σχήμα πέλματος
σε μέγεθος ογκώδους εγώ
αποτυπώματα δικά μου
βρώμικα και σκασμένα
Διστακτικά, πηδάω στα κομμάτια μου
επισφαλής ο προορισμός
πολύ μακριά για να διακρίνω
Ο καθρέφτης του ήλιου μεγάλος
και μόνος
Βαρέθηκα, κουράστηκα, φοβάμαι
γαντζώνω το αγκίστρι μου
κρεμάω την πετονιά μου
είναι λεπτή μα θα κρατήσει
κι αν δεν κρατήσει
θα μετριάσει
την πτώση μες στο δάσος
Πλέκω φτερά από αγκάθια
κανείς να μην τ' αγγίξει
κι αν τα πειράξει
ενθύμιο, αγκάθι να του μείνει
να το φοράει στη μύτη του
ρινόκερος να γίνει
Από τα σκαλοπάτια μου αντίθετα πετάω
πετάω προς τη θάλλασα
τις πέτρες για να βρω
στους κόκκους που μεγάλωσαν
στους θραύστες που μικρύναν
να πω την καλησπέρα μου
κι ας πέσει στο γιαλό

2 σχόλια:

unlearn... είπε...

Θέλω κι εγώ να πέσω μες το δάσος...!

Καλησπέρα απο το γιαλό...λολολοοοοο!!!

τραλαραλαροοοοοοοο!!

sunday είπε...

Πέσε πέσε!
Καλησπέρααααα

Αναζήτηση στα χαμένα