Γραφοπηγαίνοντας

ακούω το χώμα να αποχωρίζεται το φλοιό
μυρωδάτο πλησιάζει
έξω από το παράθυρό μου
σχηματίζει σκαλοπάτια σε σχήμα πέλματος
σε μέγεθος ογκώδους εγώ
αποτυπώματα δικά μου
βρώμικα και σκασμένα
Διστακτικά, πηδάω στα κομμάτια μου
επισφαλής ο προορισμός
πολύ μακριά για να διακρίνω
Ο καθρέφτης του ήλιου μεγάλος
και μόνος
Βαρέθηκα, κουράστηκα, φοβάμαι
γαντζώνω το αγκίστρι μου
κρεμάω την πετονιά μου
είναι λεπτή μα θα κρατήσει
κι αν δεν κρατήσει
θα μετριάσει
την πτώση μες στο δάσος
Πλέκω φτερά από αγκάθια
κανείς να μην τ' αγγίξει
κι αν τα πειράξει
ενθύμιο, αγκάθι να του μείνει
να το φοράει στη μύτη του
ρινόκερος να γίνει
Από τα σκαλοπάτια μου αντίθετα πετάω
πετάω προς τη θάλλασα
τις πέτρες για να βρω
στους κόκκους που μεγάλωσαν
στους θραύστες που μικρύναν
να πω την καλησπέρα μου
κι ας πέσει στο γιαλό