Ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο
εκεί, στη χαραμάδα
που μαζεύεται η σκόνη και το ξεσκονόπανο δεν πιάνει...
μόνο ένα φύσημα, κι αυτό ανεπαρκές.
Στην αρχή με τη μοναξιά
μετά θά'ρθουνε κι άλλοι.
Στριμωχτά και ζεστά από τα χνώτα
μέχρι να μπουκώσει και να ξεχυλίσει...
να σταθεί δίπλα στο άσπρο και στο μαύρο.
Ίσως να τα καλύψει...
ελεύθερη και σταθερή η παραφωνία.
1 σχόλιο:
πολύ όμορφο..
Δημοσίευση σχολίου