13 Νοεμβρίου 2007

Μνήμες

     Ιδρωμένος, χλωμός και τρέμοντας από το φόβο. Με το κεφάλι του ακουμπισμένο στο παράθυρο του τρένου, κοιτούσε έξω χωρίς να βλέπει. Το μυαλό του πλημμυρισμένο από εικόνες και η καρδιά του από συναισθήματα, που πηγάζανε από τις μνήμες που ξύπνησε η ερώτηση...
     "Πώς, σκατά, ήρθαν έτσι τα πράγματα;"
     Βλαστημούσε την ώρα και τη στιγμή που κατέβηκε στο πάρκο, πριν κάνα μήνα, για ανεφοδιασμό. Τη νύχτα που τη γνώρισε. Όταν έφευγε το delivery boy, πίσω από το άγαλμα μιας τυφλής γυναίκας είδε μια φιγούρα και πήγε να κοιτάξει. Ωραία γκόμενα, στυλάτη, αλλά σε μαύρα χάλια από τη στέρηση. Την πλησίασε. Πριν καν προλάβει να μιλήσει, τον είχε πιάσει από το πουκάμισο και του ζητούσε μια ψιλή. Να της φύγουν οι πόνοι. Τα ίδια που λένε όλα τα πρεζάκια που έχουν ξεμείνει. Πάνω του είχε αρκετή ντόπα για να φτιαχτεί ολόκληρος λόχος. Ήταν το μηνιαίο πάρτυ άλλωστε και είχε εφοδιαστεί κατάλληλα. Άσχετο αν δεν πάτησε το πόδι του εκεί τη συγκεκριμένη νύχτα. Είδε την ευκαιρία προς εκμετάλλευση. Το φίνο γκομενάκι να του ζητάει ντρόγκια, ο ίδιος να μην έχει σκοράρει εδώ και πόσο καιρό, άρα μια πρόταση αρκούσε...
     "Είσαι για το καλύτερο εικοσιτετράωρο της ζωής σου;"
     Τελικά τα εικοσιτετράωρα γίνανε πολλά, περνούσε καλά μαζί της, εκείνη έβαζε το σώμα της, αυτός τις ουσίες. Τότε, έτσι το σκεφτόταν. Εκείνη και η τύχη τα βλέπανε διαφορετικά τα πράγματα. Είχε δεθεί μαζί του, ο λόγος άγνωστος ακόμα και στην ίδια. Αλλά δεν του το είπε ποτέ.
     Τουλάχιστον, μέχρι αυτή τη ρημάδα μέρα που ευχόταν να μην ξημέρωνε ποτέ. Τη μέρα που αποφάσισε να πάει να τη βρει στο σπίτι της, γιατί είχε να δώσει σημείο ζωής εδώ και μια βδομάδα, από τη τελευταία φορά που έφυγε από το σπίτι του. Πάντα πήγαινε εκείνη σπίτι του. Του άνοιξε χωρίς να πει λέξη. Καθίσανε στον καναπέ. Δεν είχε ανοίξει ακόμα το στόμα της, παρά μόνο κοιτούσε αμήχανα και νευρικά το πάτωμα. Αποφάσισε να σπάσει εκείνος τη σιωπή.
     -Τι έγινε ρε μωρό; Που έχεις χαθεί;
     -Είμαι έγκυος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να στο πω. Το σκέφτομαι από τη μέρα που το έμαθα και δεν υπάρχει κατάλληλος τρόπος. Είμαι έγκυος. Και θα το κρατήσω. Θα καθαρίσω κι από τα ναρκωτικά. Κανόνισα και με το κέντρο απεξάρτησης, αύριο μπαίνω. Ήθελα να στο πω...
     Και μετά θολούρα. Σκόρπιες εικόνες. Εκείνη στο πάτωμα. Εκείνος από πάνω της να την κλωτσάει. Δόντια να πετάγονται στα πλακάκια. Το περίστροφο στο χέρι του με ματωμένη τη λαβή του. Εκείνη μέσα από το σκόπευτρο.
     Γούρλωσε τα μάτια του...
     "Πυροβόλησα; Δεν πυροβόλησα. Πυροβόλησα;"

7 σχόλια:

Shipwrecked Frontier Pioneer είπε...

Με τρομάζεις sunday...
:P

sunday είπε...

Κι εγώ με τρομάζω ώρες ώρες :P. Ευτυχώς τελείωσε η "Επήρεια".

Unknown είπε...

............



μαλάκας

πυροβόλησε τόσες φορές όσες και τα κύτταρα της ψυχής του εμβρύου

sunday είπε...

...

κι ύστερα λένε εμένα άρρωστο...

Unknown είπε...

xaaaaaaaxaxa

unlearn... είπε...

Mama mia!!

Μα γιατί?

Απαπαπα βραδυάτικα....

Κι εσύ ρε Ναρίτα....μα τι είστε σεις?Γι αυτό κάνετε παρέα?

ουφ....

sunday είπε...

Βρε βρε βρεεεε. Γιατί όχι; Ο Mogwai πρωινιάτικα εσύ βραδιάτικα... αποφασίστε και πείτε μου :P

....φυo :P

Αναζήτηση στα χαμένα