22 Οκτωβρίου 2007

Η πόρτα

     Ανέβηκε το τελευταίο σκαλί παίρνοντας βαθιά ανάσα.
     Πλησίασε την πόρτα και χτύπησε το κουδούνι στεκόμενος πάνω στο πατάκι. Χτύπησε την πόρτα, πλησιάζοντας το πρόσωπό του.
     "Σε παρακαλώ άνοιξε... εγώ είμαι... αν και καταλαβαίνω ότι δε θα θες να με δεις ύστερα από ό,τι έγινε την τελευταία φορά. Όμως πρέπει να σε δω. Να σου μιλήσω..."
Ακούμπησε τις ανοιχτές του παλάμες στην πόρτα σε μια προσπάθεια να αγκαλιάσει εκείνη.
     "Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ξέρεις τι είναι να είσαι σφιγμένος ακόμα και στον ύπνο σου; Σαν να φοβάσαι πως κάποιος θα σου κλέψει την ψυχή; Έτσι είμαι από τότε που έφυγες. Με σένα δίπλα μου αισθανόμουν ασφαλής. Αγγίζοντας το σώμα σου... φιλώντας το λαιμό σου την ώρα που κοιμάσαι.. και να γουργουρίζεις όταν σε τσιμπάνε τα γένια μου."
     Έκλεισε τα μάτια του...
     "Να χαιδεύω τα μαλλιά σου. Κι η μυρωδιά σου, να απλώνεται στο δωμάτιο... να μου κρατάει συντροφιά όταν φεύγεις το πρωί. Μου λείπει η μυρωδιά σου... περισσότερο από την ηρωίνη που έχω να χτυπήσω εδώ και τρεις μήνες... Μου λείπεις εσύ... Τώρα το ξέρω. Μου λείπεις. Σ' αγαπ..."
     Κι εκεί έσπασε. Η φωνή του, το σώμα του, η ψυχή του. Η καρδιά του... Ένιωσε μια ατελείωτα αναπτυσσόμενη μάζα να τον τυλίγει και να τον πιέζει με σκοπό να τον συνθλίψει. Με ένα πόνο μεγαλύτερο από τη στέρηση της δόσης του. Με μόνη διέξοδο τα πύρινα δάκρυα που τον τύφλωναν κι έπνιγαν την κάθε προσπάθεια αναπνοής.
     Απομακρύνθηκε από την πόρτα τρεκλίζοντας στις σκάλες.

     Άνοιξε την πόρτα του ανελκυστήρα φορτωμένη με ψώνια. Πλησιάζοντας το διαμέρισμά της κοντοστάθηκε ακούγοντας ένα τρέξιμο στις σκάλες, χωρίς να δώσει μεγάλη σημασία. Ακούμπησε κάτω τις σακούλες και έψαχνε στην τσάντα της το κλειδί. Τότε, είδε τα υγρά αποτυπώματα των χεριών του. Άφησε την τσάντα και τα κλειδιά να της πέσουν στο πάτωμα. Διστακτικά, ταίριαξε τις παλάμες της πάνω στα αποτυπώματα που στέγνωναν.
     Κλωτσώντας ό,τι βρέθηκε στα πόδια της, έτρεξε στις σκάλες να προλάβει...

10 σχόλια:

Unknown είπε...

Με ανατρίχιασες ρε μλκα.

sunday είπε...

Άσε και δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τη μαλακία, μου έφαγε το μυαλό. Τώρα μπορώ να την πέσω...

aggelika είπε...

Πολύ δυνατή ιστορία!

Shipwrecked Frontier Pioneer είπε...

Αφου γουσταρει το γκομενακι, γιατι του εκανε τη δυσκολη τοσο καιρο και τον αναγκασε να κανει τον Αρτεμη(το παιδι ποναει,κλπ);
Ειμαι πεζος,ε;

Πολυ καλο, οντως!

poupoulenghe είπε...

Όλα στον έρωτα είναι θέμα μυρωδιάς...
p.

sunday είπε...

aggelika, :D

Τσακισμένε, είσαι κεφαλαίος :P

poupoulenghe, και γεύσης...

Baby Lemonade είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο.
(Μονάχα που σήμερα, η φαντασία μου δεν είναι αρκετά δυνατή για να πλάσει τη συνέχεια...)

Καλώς σε βρήκα! :)

sunday είπε...

Καλώς ήρθες Baby Lemonade :D

Να 'σαι καλά.
(Μόνο ότι έγινε στον όροφο "είδα", από κει και πέρα, μάλλον, μόνο οι πρωταγωνιστές ξέρουν τι έγινε.)

Υ.Γ. Μια ματιά που έριξα στα blog σου φαίνονται ενδιαφέροντα. Όταν ξεβαρεθώ το blogging, ναι ναι βαριέμαι απίστευτα να blogάρω τις τελευταίες μέρες, θα διαβάσω πιο προσεκτικά :P

Aposperitis είπε...

Λέξεις που ειπώθηκαν, αλλά δεν άκουσε. Λόγια που της ανήκουν και δεν τα έμαθε ποτέ. Όλα ένα τίποτα... Μπροστά στην παρουσία του ή μάλλον καλύτερα στην απουσία του. Ελπίζω να τον πρόλαβε.

Πανέμορφο..

sunday είπε...

Κι εγώ το ίδιο...

Αναζήτηση στα χαμένα