26 Αυγούστου 2007

Η πληγή

Έχω μια πληγή
Όταν κάθομαι με το σώβρακο στο σπίτι
Όταν κάτι με ταξιδεύει
Όταν δεν καταλαβαίνω τις κινήσεις του σώματός μου
Την ξύνω και την ξύνω και την ξύνω
Την ματώνω και κοιτάζω μέσα της
Την αφήνω να θρέψει
Αλλά δεν κλείνει
Κάτι μικρό πριν πέντε χρόνια μου την έκανε
Κάτι μικρό μου άφησε σημάδι

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αφού η πληγή δεν κλείνει με τίποτα.. άλλαξε σώμα

Aposperitis είπε...

2 μέτρα άντρας...Εκείνη την πληγή πρέπει να κοιτάς; Κάνε μια άλλη. Σε κάποιο άλλο σημείο. Μονάχα πρόσεξε μη σου αφήσει και εκείνη σημάδι. Πρόσεξε, όχι από φόβο, αλλά από γνώση.

sunday είπε...

Ούτε σώμα αλλάζω ούτε θα προσέξω (έστω από γνώση) να μη έχει το σώμα μου σημάδια. Τα σημάδια μου τα θέλω, είναι δικά μου, και όπως είχα πει με σχόλιο μου στο πανέμορφο κείμενο της Κατερίνας (κλικ), τα σημάδια είναι ωραία γιατί μας βοηθούν να θυμόμαστε.

cyan είπε...

Οι πληγές είναι η δύναμή μας, αρκεί να μην τις χρησιμοποιούμε ως άλλοθι, ως δικαιολογία για τα λάθη μας.
Να είσαι πάντα καλά! :)

sunday είπε...

Γεια σου cyan :)

Ο άνθρωπος πάντα θα ψάχνει για δικαιολογίες στα λάθη του. Μπορεί να τις ψάξει στις πληγές του; Δεν ξέρω... Τις σκέφτομαι σαν ενθύμια -κι αν θες σαν μαθήματα- δεν μπορώ να τις δω αλλιώς. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι , θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως γεννήτριες φόβων...

? είπε...

αν τις βλέπεις σαν μαθήματα είναι δύσκολο να ψάξεις για δικαιολογίες.Αν όμως λειτουργήσουν ως γεννήτριες φόβων...αντίο

cyan είπε...

Καλημέρα Sunday.
Πιστεύω ότι για κάποια λάθη μας, υποσυνείδητα ή ασυνείδητα, "κατηγορούμε" τις πληγές μας, πράγματα και καταστάσεις που μας σημάδεψαν και ενδεχομένως μας ανάγκασαν να αποκτήσουμε - ή να βελτιώσουμε τους ήδη υπάρχοντες - αμυντικούς μηχανισμούς μας.
Όσο για το ότι μπορούν να γεννήσουν φόβους, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου :)

sunday είπε...

Καλησπέρα σε όλους.

Νίκο, ο φόβος είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Το θέμα είναι να μη ζεις βάση του φόβου.

cyan, έχεις δίκιο. Κι αν δεν υπήρχαν οι πληγές θα αδρανούσαν οι μηχανισμοί. Όχι κι ότι καλύτερο. Θα βρισκόμασταν σε μία ζωή επανάληψης... επανάληψης... επανάληψης...

μαριάννα είπε...

Πάντως κάποια στιγμή θα πάψουν να πονούν και θα μείνει μόνο η γλύκα του πόνου.

Γλυκά πονούσε το μαχαίρι
έσταζε μέλι η μαχαιριά...

και τότε είμαστε έτοιμοι απολύτως, για ν' ανοίξουμε τις επόμενες.

Καλό το ποίημά σου! Μου αρέσει η ρεαλιστική ποίηση.

sunday είπε...

Σ' ευχαριστώ γητεύτρια! :D

Αναζήτηση στα χαμένα