19 Αυγούστου 2007

25 λεπτά περίπου (Απλοποίηση) (Αυτο...κάτι)

Συστοιχίες ξύλων.
Ακινητοποιημένες από ράβδους μετάλλου.
Κι εγώ από πάνω τους.
Αιωρούμαι. Ίπταμαι.
Σαν πουκάμισο αρπαγμένο από τον αέρα.
Απόδραση από την μπουγάδα της ταράτσας.
Στροβιλίζομαι, ανέμελα.
Σαν το φευγάτο πουκάμισο.
Αυτό που βλέπεις από το παράθυρο.
Που σε κοιτάζει για ένα δευτερόλεπτο και μετά χάνεται χαιρετώντας.
Ίπταμαι. Αιωρούμαι.

Σαν κάτι το μαγνητικό να με κολλάει πάνω από το μέταλλο.
Αλλά δε μ' αφήνει να το αγγίξω.
Και το ακολουθώ.
Η πορεία του είναι τώρα και δική μου.
Και οι αισθήσεις μειώνονται.
Μόνο η όραση μένει.
Και η αφή.
Για να βλέπω τα αόρατα.
Οπως τον αέρα, μέσα από τα κόκκαλά μου.
Μέσα από την ανατριχίλα μου.
Δημιουργείται το γοητευτικό χάραγμα του χαμόγελου.
Ίπταμαι. Ταξιδεύω.

Σ' ένα μονοπάτι που έχω πατήσει τόσες φορές.
Αυτή όμως, είναι τόσο διαφορετικό.
Κάτι έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες.
Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς.
Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως κάτι άλλο εκτός από απλοποίηση.
Οι εικόνες που βλέπω, άλλες από αυτές που αισθάνομαι.
Οι αισθήσεις λίγες, λιτές και εύχερες προς αποσαφήνηση.
Ζωγραφιές, χρώματα, σχήματα, λέξεις.
Σαν ταινίες που χορεύουν ολόγυρα μου.
Τις δέχομαι, τις απορρίπτω.
Και χάνομαι σ ' ένα ρυθμό που τόσα χρόνια δεν έχω συναντήσει παρόμοιο.

Κι αυτοί εκεί.
Ανάμεσα σε ζεύγη οθονών με ενα ρολόι από κάτω.
6 και κάτι.
Δε μπορώ να διακρίνω.
Κι αναρωτιέμαι.
Πόσος χρόνος καταναλώνεται ανάμεσα στις οθόνες;
Πόσος;
Σίγουρα πολύς.
Σίγουρα σημαντικός.
Χρόνος ενασχόλησης με κάτι άλλο.
Πάει χαμένος.
Χαμένος...
Χαμένος προς αξιοποίηση.
Για τον καθένα διαφορετική.
Για τον καθένα πολύτιμη.
Κρίση της σπατάλης του χρόνου.
Ειρωνία...

Και συνεχίζω το ταξίδι μου.
Ανάμεσα σε πρόσωπα που η ταχύτητά μου με καθιστά ανίκανο να ξεχωρίσω.
Μια θολούρα.
Η απλή ύπαρξή τους που αρκεί.
Περίεργο το ότι νιώθω το ίδιο με αυτό προ 4-5 ημερών.
Το ακριβές του τότε.
Το ίδιο όταν μου χαμογελούσαν τα μικρά έργα τέχνης στο πέρασμά μου.
Αυτά που ελάχιστοι προσέχουν.
Αυτά που χόρευαν μαζί μου στο μαγικό τσιφτετέλι.
Που ήταν συνένοχοι και συνεργάτες της στιγμής.
Της απλοποίησης.
Που δυστυχώς πρέπει να λάβει ένα θανατηφόρο τέλος.
Για να λήξει το ταξίδι.
Και να αρχίσει το καινούριο.
25 λεπτά.
Περίπου.
Τόσο σύντομα.
Τόσο... αυτο...κάτι.

Πειραιάς - Κάτω Πατήσια
γεννήθηκε 11/7/2007, περπάτησε 15/7/2007

6 σχόλια:

Y. K. είπε...

ωραίες διαδρομές.
κάπως έτσι νιώθω κι εγώ όταν τις ακολουθώ, μόνο που πάντα θα ήθελα να διαρκούν λίγο παραπάνω από 25 λεπτά. είναι πάντα τόσα αυτά που δεν προλαβαίνεις να δεις..

sunday είπε...

Όντως alicia, να κρατούσαν λίγο παραπάνω... Υπάρχουν τόσα να αισθανθείς... Και κάθε φορά διαφορετικά. Για μένα, πλέον πιο απλά. Διώχνω τα περιττά καθώς ταξιδεύω.

Unknown είπε...

Το ταξίδι...τα πάντα

sunday είπε...

Καλώς ήρθες felmai.
Σχεδόν τα πάντα. Υπάρχει κι η πραγματικότητα.

alex.00 είπε...

Αν αναφερεσαι στα 25 λεπτα διδρομης λεωφορειου... ευχαριστω δεν θα παρω αλλη μασχαλιλα και ποδαριλα! Ειδα (και μυρισα) αρκετα!

Με γεια το καινουριο template! Sugoi!

sunday είπε...

Βρε καλώς τα τα παιδιά. Ευχαριστώ αγαπητέ.

Αναφέρομαι στον ηλεκτρικό. Και δεν είχε κόσμο και καθόμουν. Το πρωί είναι μια χαρά.

Αναζήτηση στα χαμένα