Μικρός θάνατος

Με την καρδιά σου σταματημένη
και το σώμα σου καυτό
ακίνητο τρένο σκουριασμένο
σαπισμένο σκιάχτρο
σε ένα ναρκωτικό οργασμό του εγκεφάλου

Με την καρδιά σου σταματημένη
σαν χύνεις τα υγρά σου
σε δέρματα βρωμισμένα από τη χρήση
στη χούφτα που ξέρεις τόσο καλά
σε πλαστικά σακουλάκια προς απόρριψη

Με την καρδιά σου να ξυπνά
σπρώχνοντας από τα βάθη της την πέτρα
μέσα από πηγμένους κόκκινους δρόμους
πίσω απ' τα μάτια σου
κάτω απ' το δέρμα σου

Να σου χαρίσει οδυνηρή συντροφιά
για την υπόλοιπη μέρα μ' ένα ρυθμό
νταπ νταπ...
νταπ νταπ...
νταπ νταπ...

Η πληγή

Έχω μια πληγή
Όταν κάθομαι με το σώβρακο στο σπίτι
Όταν κάτι με ταξιδεύει
Όταν δεν καταλαβαίνω τις κινήσεις του σώματός μου
Την ξύνω και την ξύνω και την ξύνω
Την ματώνω και κοιτάζω μέσα της
Την αφήνω να θρέψει
Αλλά δεν κλείνει
Κάτι μικρό πριν πέντε χρόνια μου την έκανε
Κάτι μικρό μου άφησε σημάδι

Επιλογή

Θέλω να σε στείλω σε ένα ερημονήσι και να ρωτήσω.
"Ένα μπουκάλι νερό ή μια κονσέρβα;"
Να μου απαντήσεις χωρίς φόβο μες στις σκέψεις σου.
Αν κάνεις λάθος να στο πω, να σου εξηγήσω.
Κι αν δε σε πείσω, να το κάνεις θα σ'αφήσω.
Γιατί είσαι ελεύθερος.

Θέλω να σου δείξω όλους τους δρόμους που υπάρχουν.
Να σου πω "εκείνον πήρα", και πώς ήταν.
Να τους κοιτάξεις, να επιλέξεις ποιον θα πάρεις.
Αν είναι άλλος απ' τον δικό μου θα σ'αφήσω.
Κι όσο μπορώ από κει που θα 'μαι θα βοηθήσω.
Μα πάλι πίσω στον δικό μου θα γυρίσω.
Γιατί είμαι ελεύθερος.




Το παρόν δημιουργήθηκε ύστερα από κάποιες σκέψεις περί επιλογής, ελευθερίας και δημιουργικότητας που τριγυρνούσαν στο ταλαίπωρο μυαλό μου με βάση κάποιες συζητήσεις, παλιές και καινούριες. Αργότερα, έπεσα πάνω στο παρακάτω βίντεο στο οποίο ο Sir Ken Robinson μιλάει για την δημιουργικότητα και το σχολείο, εκφράζοντας κάποιες σκέψεις που έκανα ο ίδιος, γι' αυτό και το παραθέτω.



Θα το βρείτε εδώ

25 λεπτά περίπου (Απλοποίηση) (Αυτο...κάτι)

Συστοιχίες ξύλων.
Ακινητοποιημένες από ράβδους μετάλλου.
Κι εγώ από πάνω τους.
Αιωρούμαι. Ίπταμαι.
Σαν πουκάμισο αρπαγμένο από τον αέρα.
Απόδραση από την μπουγάδα της ταράτσας.
Στροβιλίζομαι, ανέμελα.
Σαν το φευγάτο πουκάμισο.
Αυτό που βλέπεις από το παράθυρο.
Που σε κοιτάζει για ένα δευτερόλεπτο και μετά χάνεται χαιρετώντας.
Ίπταμαι. Αιωρούμαι.

Σαν κάτι το μαγνητικό να με κολλάει πάνω από το μέταλλο.
Αλλά δε μ' αφήνει να το αγγίξω.
Και το ακολουθώ.
Η πορεία του είναι τώρα και δική μου.
Και οι αισθήσεις μειώνονται.
Μόνο η όραση μένει.
Και η αφή.
Για να βλέπω τα αόρατα.
Οπως τον αέρα, μέσα από τα κόκκαλά μου.
Μέσα από την ανατριχίλα μου.
Δημιουργείται το γοητευτικό χάραγμα του χαμόγελου.
Ίπταμαι. Ταξιδεύω.

Σ' ένα μονοπάτι που έχω πατήσει τόσες φορές.
Αυτή όμως, είναι τόσο διαφορετικό.
Κάτι έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες.
Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς.
Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως κάτι άλλο εκτός από απλοποίηση.
Οι εικόνες που βλέπω, άλλες από αυτές που αισθάνομαι.
Οι αισθήσεις λίγες, λιτές και εύχερες προς αποσαφήνηση.
Ζωγραφιές, χρώματα, σχήματα, λέξεις.
Σαν ταινίες που χορεύουν ολόγυρα μου.
Τις δέχομαι, τις απορρίπτω.
Και χάνομαι σ ' ένα ρυθμό που τόσα χρόνια δεν έχω συναντήσει παρόμοιο.

Κι αυτοί εκεί.
Ανάμεσα σε ζεύγη οθονών με ενα ρολόι από κάτω.
6 και κάτι.
Δε μπορώ να διακρίνω.
Κι αναρωτιέμαι.
Πόσος χρόνος καταναλώνεται ανάμεσα στις οθόνες;
Πόσος;
Σίγουρα πολύς.
Σίγουρα σημαντικός.
Χρόνος ενασχόλησης με κάτι άλλο.
Πάει χαμένος.
Χαμένος...
Χαμένος προς αξιοποίηση.
Για τον καθένα διαφορετική.
Για τον καθένα πολύτιμη.
Κρίση της σπατάλης του χρόνου.
Ειρωνία...

Και συνεχίζω το ταξίδι μου.
Ανάμεσα σε πρόσωπα που η ταχύτητά μου με καθιστά ανίκανο να ξεχωρίσω.
Μια θολούρα.
Η απλή ύπαρξή τους που αρκεί.
Περίεργο το ότι νιώθω το ίδιο με αυτό προ 4-5 ημερών.
Το ακριβές του τότε.
Το ίδιο όταν μου χαμογελούσαν τα μικρά έργα τέχνης στο πέρασμά μου.
Αυτά που ελάχιστοι προσέχουν.
Αυτά που χόρευαν μαζί μου στο μαγικό τσιφτετέλι.
Που ήταν συνένοχοι και συνεργάτες της στιγμής.
Της απλοποίησης.
Που δυστυχώς πρέπει να λάβει ένα θανατηφόρο τέλος.
Για να λήξει το ταξίδι.
Και να αρχίσει το καινούριο.
25 λεπτά.
Περίπου.
Τόσο σύντομα.
Τόσο... αυτο...κάτι.

Πειραιάς - Κάτω Πατήσια
γεννήθηκε 11/7/2007, περπάτησε 15/7/2007

Βλέμματα

Τι κι αν σ' αντίκρυσα κι ανταλλάξαμε βλέμματα οικιότητας;
Ήσουν απέναντι στο βαγόνι και κανείς ανάμεσά μας.
Τι κι αν το βλέμμα απέστρεψες όταν αναγνώρισα τον τρόμο σου;
Τι κι αν ο τρόμος αυτός είναι και δικός μου;
Τρόμος που τρέφεται από τη μοναξιά κι η δίαιτα δεν πιάνει.
Χαζά παρασκευάσματα τον άνθρωπο δεν αντικαθιστούν.
Τον άνθρωπο που θέλεις να ξεζουμίζεις κάθε φορά που αναπνέεις.
Τι αν το νιώσαμε κι οι δυο;
Κι ας υποκρινόμαστε πως αμέριμνα, έξω κοιτάμε.
Κάθε μέρα παστίτσιο;
Θέλω και λίγα μακαρόνια.
Κι αν θελήσω (κάτι)...
Μη φοβάσαι.
Θα το πω.

Σκόρπια μικρο-μαζέματα όρασης -1

Φώτα

Σημεία ύπαρξης ανθρώπων.
Σημεία περάσματος ανθρώπων.
Σημεία ανίκανα να δηλώσουν το παρόν.
Και το είναι.

Διαδρομές

Ωρες στο δρόμο.
Μέρα και νύχτα.
Διαδρομές με παρακάμψεις.
Αναγκαστικές κι ευχάριστες.
Τα μάτια καρφωμένα έξω.
Και οι κουρτίνες να μαρτυρούν τη διαφορά.

Όταν η στεριά συνάντησε τη θάλασσα

Πολύχρωμες λωρίδες φωτιάς.
Μαστιγώνουν τον υγρό καθρέφτη.
Κι οι πυγολαμπίδες περνούν μέσα τους.
Τακτικά ανά δυάδες.

Μια μικρή-μικρή ιστορία

Το αγόρι τρέχει, τρέχει και πέφτει.
Αρχίζει κλαίει, σηκώνεται και τρέχει.
Το αγόρι μεγάλωσε και συνεχίζει να τρέχει.
Τρέχει και τρέχει, σκοντάφτει και πέφτει.
Και εκεί μένει.

Μάτια προδότες

Σκληρός, αυστηρός και λιγομίλητος.
Το μυαλό του καλπάζει συνεχώς σε κρυφούς προβληματισμούς.
Μόνο τα μάτια του προδίδουν στιγμές συγκίνησης.
Του το μετέφερε εκείνη.
Κι αυτός στον ένα του το γιο.
Όσα χρόνια και να πέρασαν,
όσα χρόνια και να περάσουν,
η αναφορά σε λέξεις κλειδιά που δείχνουν εκείνη
κάνουν τα μάτια του προδότες.
Γίνονται αστραπιαία γατίσια,
μ'αυτό το μελί-γκρίζο χρώμα τους,
ανάμεσα σε κόκκινα δρομάκια.
Λάμπουν ανοιχτά κάτω από το φόβο της φυγής ενός δακρύου.
Και το ξερό σύντομο βήξιμο, καθαρισμός του λαιμού.
Γιατί ξέρει ότι αν μιλήσει δε θα βγει άχνα.
Άραγε να το έχει παρατηρήσει κανείς;
Αυτό που μετέφερε στο γιο του.
Αυτό που του μετέφερε εκείνη.

Κόψε ράψε. Όπως θες.

Μη σηκωθείς από το γεμάτο ιδρώτα κρεβάτι σου.
Κράτα τα μάτια ανοιχτά προς το ταβάνι.
Κράτα τις στερνές εικόνες του ονείρου.
Και μες τη ζάλη του απογευματινού σου ύπνου σκέψου.

Σκέψου και μπλέξε όνειρο με πραγματικότητα.
Άλλαξε γεγονότα, πρόσωπα, μέρη.
Φτιάξε τη δική σου ιστορία όπως θες.
Όπως δε μπορείς σε μια φάση νηφαλιότητας.

Μη βλαστημάς τη μύγα που σε ξύπνησε.
Μην απορείς πως πέρασε τις σίτες.
Άσε το άρωμα του καφέ που λαχταράς στην κουζίνα.
Και τα τσιγάρα πάνω εκεί στο κομοδίνο.

Μονάχα κράτα τα μάτια ανοιχτά προς το ταβάνι.
Και ράψε λέξεις επάνω σε εικόνες.

Διακοπή διακοπών

Αν και σε διακοπές και μακρυά από υπολογιστές για καιρό, το σημειωματάριο στο τσαντάκι ήταν σωτήριο κατά φάσεις μικρής απομόνωσης και το χέρι μου έπιανε το στυλό χωρίς να το πάρω καν χαμπάρι. Αρκετά γράφτηκαν, αρκετά σβήστηκαν. Παραθέτω καλοκαιρινή γεύση.
Το νωρίς του μετά

Με τα ψιλά βότσαλα κολλημένα στο μάγουλό του
ατενίζει τη θάλασσα που χαιδεύει τις πατούσες του.
Τόσο γαλήνια,
με μια περίεργη υφή να δημιουργείται από τους μικρούς της χορούς.
Του θυμίζει το λάδι στο πιάτο με το νερό,
που έριχνε η μάνα του πριν χρόνια για να τον ξεματιάσει.
Όταν πίστευε.
Μάλλον ακόμα πιστεύει.
Αλλά δεν είναι σίγουρος σε τι.
Και δεν τον πολυνοιάζει.
Το μόνο που τον απασχολεί είναι τα άδεια μπουκάλια μπύρας που τον περιτριγυρίζουν.
Ο ήλιος που σηκώνεται πίσω από το μικρό νησάκι.
Το ελαφρύ αεράκι που γρατσουνίζει το αλατισμένο του δέρμα.
Κι ο πονοκέφαλος που τον τρυπάει.