8 Δεκεμβρίου 2007

,

Δακρύζω και αφήνω το υγρό να ξεραθεί
σχηματίζοντας ένα αλατισμένο μονοπάτι στο πρόσωπό μου
σαν αυτά που γλύφεις το καλοκαίρι αραχτός μετά τη θάλασσα
και νιώθεις να σε στέλνει δεκαετίες πίσω
στο πρώτο μπάνιο που θυμάσαι.
Δεν είναι δάκρυ για μια αγάπη που έφυγε
ούτε για το χαμό κάποιου καλού φίλου.
Δεν είναι δάκρυ χαιρετισμού, ενός στερνού "Αντίο"
είναι άσχετο με κάθε τραγωδία ή χαρά
στερημένο από κάθε μορφή συναισθήματος.
Είναι το καθημερινό δάκρυ του χασμουρητού.

6 σχόλια:

sunday είπε...

Ευχαριστώ πολύ!

Ανώνυμος είπε...

μπα, νυσταζουμε?

sunday είπε...

ZZZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

Roadartist είπε...

ωραίο!

sunday είπε...

Σ'ευχαριστώ!

oneiroparmenh είπε...

Αν δεν ήταν "το καθημερινό δάκρυ του χασμουρητού" δε θα είχες χρονο να σκεφτείς πως είναι αλμυρο, ούτε θα σου θύμιζε το μπάνιο στη θάλασσα...

Σε κάθε περιπτωση "τραγωδίας ή χαράς" θα είχες άλλα να σκεφτεις..

Αναζήτηση στα χαμένα